De eerste schoolweek van het jaar zit er bijna op. We zoeken weer naar een passende modus voor het thuisonderwijs en om met elkaars ruimte om te gaan. Zo’n lockdown roept nog meer om duidelijkheid, ingeplande eigen tijd, discipline, maar bovenal verbondenheid met elkaar! Ik weet niet hoe jij het ervaart, maar dat is soms best lastig.

De jongste zit in groep 7 van het basisonderwijs en hij meldt zich al na anderhalf uur: ik ben klaar! (vermaak me of ik ga gamen). Meer een mededeling, dan een vraag. De andere heeft in de online-brugklas een intensiever programma, tot halverwege de middag. Maar bijna alles gaat digitaal en het is lastig om grip te houden wat ze kijken en doen op het web.

Geen woorden

Sarga bekijkt me vanuit de hoek van de kamer. Ze ligt op een afstandje maar houdt me nauwlettend in de gaten. Zouden honden een interne thermometer hebben, dat ze kunnen aanvoelen dat het baasje liefde nodig heeft? Zonder woorden staat ze in een keer voor me en eist de aandacht op. Ze haalt me uit mijn hoofd. Ze kijkt me aan met haar amandelvormige ogen en legt dan haar hoofd gewillig op mijn schoot. Als ze kon praten zou ze waarschijnlijk zeggen dat ‘doen, de vijand van denken is’.

Het is een symbiotische relatie: aaien schijnt oxytocine vrij te maken, een liefdeshormoon. Dat heb ik nodig, want ik ben weer eens ongenadig hard voor mijzelf. Ik doe het niet goed…en mijn energieniveau brokkelt beetje bij beetje af. Heel even moet de zwarte hond wijken.

Relient K (_{^{van de cd MMHMM)}}

When I go down
I go down hard
And I take everything I’ve learned
And teach myself some disregard
When I go down
It hurts to hit the bottom
And of the things that got me there
I think, if only I had fought them

‘Pap, mag ik even gamen?’ Het komt bij de deur vandaan. In het nieuwe jaar was mijn voornemen om samen juist minder met het beeldscherm bezig te zijn. ‘Doe maar’, zeg ik. Voordat ik het weet is hij weer naar boven. Schermtijd is de makkelijkste weg. Ik vlucht ook vaak weg achter het scherm. Een andere wereld, even minder pijn.

Kan ik nog wel echte verbinding met de ander aan te gaan? Soms ben ik opgesloten in mijzelf en ervaar ik de verbroken verbinding des te harder. Ik voel achteraf schuldig omdat ik de kinderen ook kwali(tijd) wil geven. Dit doet een goede vader toch niet? Een lawine van eerst kleine negatieve gedachten, steeds groter en groter. Totdat, ik ze niet meer kan tegen houden en beklemmend gevoel op mijn borst; ik krijg geen lucht meer. Dan moet ik gaan liggen, een soort reset, van een oververhit apparaat.

TIA

Ik denk wel eens terug aan de uiterste ervaring van eenzaamheid en gebrek aan verbinding die ik meemaakte. Die maakt me angstig. Ik was net twee dagen thuis van de opname in de kliniek en ik bezocht de training van mijn zoon. Bij het kijken naar het voetbal, dat ik gigantisch gemist had en me dagelijks nog iets van structuur bood, verloor ik mijn stem. Ik kon geen normale zinnen meer vormen, slechts klanken uiten. Mensen om mij heen dachten dat ik een grap maakte. Hoe ik ook probeerde; ik kon me niet meer verstaanbaar maken. Het ging niet goed en de omgeving begreep het niet. Ik kon wel helder denken, maar was het contact met anderen (weer) kwijt.

Voordat ik het wist lag ik bij de eerste hulp op de behandeltafel. Veel vragen, een infuus werd in mijn arm geïnjecteerd en weg waren ze (naar een andere crisis). Waarschijnlijk een TIA, een afsluiting van een vat in de hersenen.

Minuten duurde uren. Mijn vrouw zat naast me. Ik wilde nog zoveel zeggen, maar stel ik blijf een kastplantje. Man, wat was ik kwetsbaar. Ik had zo weinig genoten in mijn leven. Het enige geluid wat ik kon uitbrengen waren onsamenhangende zinnen. Waarom heb ik zo weinig genoten? Enkele dagen opname, testen en je mag weer vertrekken; een tweede kans en bloedverdunners. Ik mocht naar huis. Mijn spraak kreeg ik weer terug, maar ik had zeker de maanden daarna het idee dat mijn stem vol met angst was.

Connecting…

Ik nam mij voor toen ik het ziekenhuis verliet, dat elke dag er één was waar ik van moest genieten. Het werd tijd om te gaan leven. Maar zoals altijd, val je weer terug in oude gewoonten en schuif je zaken vooruit. Althans, ik dan.

Hoe zoek je naar verbinding in deze bizarre tijd? Ik bemerk bij mijzelf dat ik nog steeds zoekende ben. Ik bemerk dat het een gevoeligheid is, die in het leven blijft meespelen. Dat los je met een pil slikken of een therapeut zoeken niet op. (al is een kundige therapeut geen sinecure).

De gevolgen van corona zijn extra uitdagend om te onderzoeken hoe het leven vorm te geven. Beetje bij beetje beseffen dat ik er nog ben en dat het goed gaat komen. Is het vandaag niet, dan hopelijk morgen.