Ik ben verward. Na het doorstaan van een donkere periode, lijkt er nu een periode van emotionele lente aangebroken. Een soort silver lining, een zilveren randje van optimisme verschijnt na mijn periode van stormachtige, angstaanjagende wolken. Ik lijk niet alleen uit balans te zijn geweest en langzaam te ontwaken uit een winterslaap, maar ook de natuur heeft een verrassende wending genomen. Zo was het ijskoud en konden we schaatsen, enkele dagen later konden we zonder jas naar buiten. De planten ontwaakten. Dat maakt mensen blij.

plantenliefde

Mijn vrouw heeft een planten tic. Elke plantje, ze heeft er best veel, wordt dagelijks met uiterste zorg geïnspecteerd. Gekscherend, vertel ik haar wel eens dat het erger had gekund. Zij glundert dat haar gepaste aandacht dat groeiproces van haar planten bevordert . Zij vertelt dat mijn groeiproces een zelfde curve doormaakt als de jonge stek, die zij koestert. Zij kan het weten.

Een overkill kan dodelijk zijn. Nee, het komt allemaal heel precies. Voldoende licht, niet teveel, geen waterbad, maar de juiste graad van vochtigheid wordt gemeten.

Het heeft geen enkel nut

Te juichen of te morren

Je ziet de bloemen die je plukt toch mettertijd verdorren

De grote kunst schuilt altijd weer

In het omgaan met je kansen

Als het geluk jouw kant op komt

Dan moet je ermee dansen.

Toon Hermans

Zo is het ook met mij. Ik voelde me afgelopen twee momenten best gelukkig in de ochtend. Dat is voor mij ongekend. ‘Als het geluk op je afkomt moet je ermee dansen’, had Toon Hermans ooit een keer aangegeven. Daar hield ik me dan ook maar aan vast. Ik wist dat het van tijdelijke aard zou zijn, maar heb er een paar uur ten volle van genoten. Daar moet ik me maar aan vast houden. Als je je te goed voelt, is de deceptie des te groter als het plotseling verdwenen is. De middag was voor mij weer een tint grijs en herinnerde mij eraan dat ik moest doseren met mijn energie. Dat is best lastig.

Licht

Maar goed, er is in ieder geval beweging. Of dat nu vooruit is of juist een stap achteruit. Dat is mijn grootste lichtpunt. Daartegenover ging ik in eerste instantie voor verandering. Mijn leven moest veranderen. Echter veranderen heeft een duidelijk voor afgesteld doel voor ogen. Dat heeft mij best gefrustreerd in mijn proces.

De gedachten dat mijn leven vol van geluksmomenten zou moeten zijn, vergelijk ik met kaarten in een kaartenhuis. Het is fragiel en als er een tussenuit valt, stort het hele bouwwerk in.

Ik kan leren van de planten van mijn vrouw. Zoals een plant naar het licht toe groeit, zou ik me moeten openstellen voor de warme stralen om zo te groeien. Meer niet. Dat is niet wegvluchten voor verantwoordelijkheid, wat een innerlijke stem af en toe lelijk fluistert. Nee, dat is gewoonweg afhankelijk zijn van de dingen die er al zijn. De liefde van de mensen om mij heen, van mijn hond die mij goed aanvoelt of van de kleine dingen in de natuur. Langzamerhand voel ik dat de emotioneel, soms koude winter, plaats maakt voor de lente in mijn leven.

Ik wil de mensen bedanken die mij persoonlijk, via e-mail of app steunen na het lezen van deze weblog. De warmte van de berichten doet me goed en geeft me energie om verder te schrijven.