Als kind had ik vroeger momenten dat ik graag onzichtbaar wilde zijn. Als een soort superheld, die zijn krachten kon inzetten als het nodig was. Als ik dit schrijf vraag ik me af: waarom dan? Zou ik dingen willen doen die niet door de beugel konden? Of stiekem bij gesprekken aanwezig zijn- wat was ik een nieuwsgierig aagje- zodat ik hoorde waar het over ging. Nee, ik ga terug in de tijd. Ik was zo’n acht jaar en te dik voor mijn leeftijd. Wat was ik toen graag onzichtbaar geweest.

Gisteren zapte ik uit verveling en bleef ik op een zender steken. De publieke omroep: Gewoon. Bloot. Het thema zichtbaarheid kreeg voor mij een andere dimensie. Ik wist vooraf niet zo goed waar het programma heen wilde. Ik zag eerder op sociaal media petities langskomen die tegen het programma waren en er voor pleitten om het zeker niet voor kinderen uit te zenden. Maar op mij maakte het programma een respectvolle indruk. Kinderen van groep zeven en acht maakten kennis met enkele naakte mensen en praatten over hun lichaam. Presentator Edson da Graça leidde het programma integer, met daarbij ook een belangrijke educatieve inslag over dit keer de huid.

Normalisering

Na de check of de kinderen en modellen er akkoord mee gingen om de naakte lichamen te tonen, gleden de badjassen langs de lichamen van mannen en vrouwen naar beneden. Oud en jong, getint en blank, behaard en onbehaard, een ieder is anders. Na wat onzeker gegiechel van de kinderen, kwamen er snel vragen. Een jongen zag een scala van tattoos op de huid van de vrouw en dit maakte hem nieuwsgierig. Een andere man werd bevraagd over de beharing op zijn lichaam. Praten over naaktheid is een onderwerp dat niet overal, zelfs niet thuis wordt besproken. Een kind gaf aan dat het even wennen was, maar ook doodnormaal, want iedereen mens en wordt naakt geboren.

In mijn jeugd werd het lichaam, buiten enkele plaatjes in mijn biologieboek, nauwelijks besproken. Ik zag mijn ouders wel eens naakt, en na het sporten tijdens douchemomenten andere kinderen maar het was geen onderwerp van gesprek. Jaren later hoorde ik in mijn omgeving, dat sommige vrienden hun ouders nog nooit naakt hebben gezien. Een taboe op het ontblote lijf. Dan kan ik mij voorstellen dat zo’n serie over naaktheid als bedreigend of grens overschrijdend kan worden ervaren. Voor mij was het een eye-opener en normaliserend dat er zo open over wordt gesproken. En het programma op een later moment met mijn kinderen samen bekeken.

Stemmen

Als dit in mijn jeugd open was besproken, had mij dat waarschijnlijk een hoop ellende bespaard. Ik was te dik voor mijn leeftijd. Ik schaamde mij voor mijn lichaam, als kinderen mij uitscholden. Ik hoorde wel een stem in de woestijn van mijn moeder die zei dat ik goed was zoals ik was, maar vaak overheersten andere stemmen dat ik niet goed was zoals ik was. Een positieve stem wordt vaak overschreeuwt door negatieve uitspraken en gedachtes. Ik zwom zelfs met een T-shirt aan, mede doordat ik weinig pigment had en snel verbrandde (dat werd ook in de serie behandeld), maar ook door schaamte omdat andere mijn lichaam konden bekritiseren.

Imperfectie

Het programma toont echter aan dat perfectie van het lichaam een utopie is. Ieder mens is anders en heeft daarbij een schoonheid die onvergelijkbaar is. Het beeld van reclames doet ons helaas vaak anders geloven, waardoor er een hoge lat wordt gelegd voor kinderen en volwassenen om aan te voldoen. De kans op anorexia of depressie is maar een kleine volgende stap.

Ik realiseer mij dat als ik deze blog schrijf, mijzelf vaak genoeg ook bloot geef. Maar dan op een andere manier. Ik schrijf over mijn leven, mijn gedachten, emoties en mijn ervaringen rondom mijn depressie. Ik krijg dan ook wel eens de vraag of ik het niet ‘eng’ vind. Ik zou liegen als ik volmondig ‘nee’ zou zeggen, tegelijkertijd weet ik dat lijden en tekort schieten bij het mens zijn horen en dus universeel zijn, net als een bloot lichaam. Het went, echt waar.