‘I wanna thank you. I wanna thank you, for being an friend’, galmt door de boxen. Het liedje en tekst van Andrew Gold resoneren in mij ziel en voegen zich bij mijn diepste, meest duistere, negatief getinte gedachten. Een mix van hoopvolle gedachten, brengt mij voorzichtig in beweging. Muziek kan emotioneel zoveel met een mens doen, maar een fijne vriendschap geeft het leven extra kleur. Gold deed slechts een uur over het schrijven van deze klassieker, maar maakte mij met zijn song urenlang happy.

Maar wat is het toch dat het mij vandaag in vervoering brengt, terwijl mijn lichaam niet thuis geeft en op sombere dagen zoals deze- regen en nog eens regen- mijn denken blokkeert? Het is diep van binnen weten dat er mensen zijn die om mij geven, ondanks de situatie.

Tijdens mijn depressie klopte verwaarlozing van mijzelf aan de deur. Ik had daarbij ook weinig aandacht meer voor de broodnodige contacten, die mij konden sturen, bemoedigen, en bovenal een glimlach op mijn gezicht konden toveren. Gewoon door hollen, zonder evenwicht, een hellend vlak van destructie. Het had niets te maken met niet willen, maar de vernietigende onmacht die je ervaart bij een depressie nam de overhand. Alles stond stil.

Dat sloeg mij vakkundig lam; ik dacht mij vaker dan eens vast. Ik zocht wanhopig naar verbinding met in eerste instantie mijzelf en schreeuwde inwendig naar de ander. Het echode in mijn hoofd en de schreeuw kwam als een boemerang weer terug. Het vast zitten (door te piekeren) in mijn hoofd lijkt als een ‘deathrow experience’; wachten op het moment dat het voorbij is, maar ook bang zijn voor de verlossing.

Was er soms ruimte voor een beetje zuurstof, dan speelde mijn lichaam weer parten. Zelfs nu met schrijven blijft dit thema monotoon in mijn hoofd doorzeuren. De ‘enige echte vriend’ was de interne criticus in mij, die mijn leven stuurde door ‘wijze’, belemmerende overtuigingen in te fluisteren. Maar die ook, kant en klare oordelen over mijzelf en andere mensen kon opdreunen, om gepaste afstand te houden (want mensen kwetsen nu eenmaal).

Ik stelde ook vragen aan mijzelf, of er buiten mijn waarheid, niet meerdere waarheden zouden zijn, dan slechts die belemmerende eenrichtingsgedachten van mij. Want het is een dooddoener, maar de levenstrein dendert angstwekkend snel door. Die andere heeft ook een waarheid, waardoor er (tijdelijk) wel of geen contact is. Maar soms, heel eerlijk, tijdens de depressie interesseerde mij dat ook niet meer.

Beweging

Ik leerde ooit in een cursus dat mensen in beweging komen bij ‘veel pijn’ of ‘als het veel oplevert’. Een soort wipwap met twee deelnemers. In evenwicht blijven mensen hangen in hun eigen waarheid, of hopen ze dat het wel goed komt. Maar als het echt pijn doet, omdat het niet anders kan, dan moet je bewegen. Bij het ontwaken vanuit een depressie is het niet anders. Je voelt je kwetsbaar, omdat je al veel hebt verloren en je moet weer gaan opbouwen.

Vriendschap is dan ook iets moois waaraan voor mij een fors risico kleeft. Aan het aangaan zit de onvermijdelijke kant in het leven om het ook te verliezen, weer afscheid te nemen. Ik realiseerde pijnlijk dat verliezen er bij hoort, vanaf het moment als ik een vriendschap aanga.

Witte hond

Zelfs het kopen van een hond, die mij veel vreugde en liefde bracht, deed me wankelen. Want als dingen vergankelijk zijn, weet ik niet of ik het aan zou kunnen die woordeloze, witte haarbal van liefde te verliezen. Steeds meer word ik bepaald bij haar liefdevolle aandacht door er gewoon te zijn. Ben ik onrustig: zij voelt het. Ben ik vol van energie: zij voelt het. Ik leer mij de gewoonte aan om gewoon met mijn hoofd op haar te liggen en gewoon te zijn; dat geeft verlichting! Mijn witte hond leert mij een hoop en verlangt weinig. Toch leert zij mij gewoon te vertrouwen in hetgeen wat zich aanbiedt.

Vrienden zijn goud

De laatste weken investeer ik weer in vriendschappen. Ik duw kostbare energie in mensen en deze energie vindt haar weg weer terug naar mij. Geef grenzen aan, laat me vermakelijk, grenzeloos verleiden door het leven. Toch is er een voorbehoud. De angst om te weten dat niemand onsterfelijk is. Zo ook in vriendschappen. Het aantal mensen om mij heen is op een hand te tellen, maar wat zijn deze kostbaar. Onbetaalbaar.