Acht februari. Het is vandaag twee jaar geleden dat Sarga het levenslicht zag. Voor haar is het een gewone dag, maar voor ons hier in huis heeft deze dag een speciaal tintje. Het stond al omcirkeld op de kalender: mijn zoon kon al dagen niet wachten. Aftellen, maar nu is het zo ver.

In gedachten ga ik terug in de tijd toen we haar gingen ophalen vlakbij Nijmegen. Om maar een cliché te gebruiken; wat gaat de tijd snel. Twee jaar en toch heeft ze de kleine pup die je onder op de foto ziet nog steeds in zich.

Het doet me denken aan mijn therapie. Niet alleen de dagelijkse therapie met haar, door te wandelen, te zorgen en je te laten knuffelen. Nee, ook de ‘harde’ therapie bij de psycholoog.

Iedereen heeft een ‘puppy’. Een deel dat in je zit, dat nog een kind is. Soms verborgen onder de oppervlakte, of verwaarloosd. Bij een ander is het spelende kind door gedrag nadrukkelijk aanwezig. Maar een ding is zeker, het zit in ieder mens.

Tijdens mijn opname werd er gesproken over schematherapie. ‘Schematherapie leert je hoe jouw gedrag en jouw patronen zijn ontstaan. Het is een vorm van therapie waarbij jouw gevoelsleven en emotionele behoeften centraal komen te staan, evenals de wijze waarop je in het hier en nu met die behoeften omgaat. Je leert jouw emotionele behoeften herkennen, accepteren en eraan tegemoet te komen. ‘ (Lentis)

Het gaat over die aangeleerde patronen die in bepaalde contexten optreden. Die patronen neem je mee vaak mee vanuit de opvoeding en slijten als het ware in jouw systeem in relatie tot het heden.

‘Een schemamodus is een bepaalde gevoelstoestand waarin je schiet wanneer je in een situatie bent waar gevoelens van vroeger worden opgeroepen. Het plotseling omslaan van je stemming door bijvoorbeeld vlak, heftig, of zelfkritisch te reageren valt dit je omgeving op. Wanneer door een bepaalde emotionele gebeurtenis één of meerdere schema’s tegelijk worden geactiveerd, kom je in een bepaalde schemamodus (meervoud modi), of kortweg modus, terecht.‘ (Lentis)

Perfectionisme

Genoeg (saaie) theorie. Iedereen weet dat je perfectionisme wel kunt nastreven, maar dat de praktijk anders uitwerkt. Je schiet gewoonweg (gelukkig) tekort. Dat maakt ons mens. In mijn jeugd werd de bodem van mij gevoed met overtuigingen over presteren. Een eerste plaats telt, de tweede tsja…niet. In andere contexten buiten de sport speelde dat minder, maar doordat ik ‘aanzien’ kon verdienen bij mijn vader, streefde ik naar een eerste plek. Ik kan je zeggen, dat dit een moedeloos streven is. Eigenlijk gedreven door angst, een sausje van presteren erover heen. No one to blame! Het is een wisselwerking van de belangrijke ouder en jezelf.

Als je wint…

‘Als je wint heb je vrienden, rijen dik ‘echte’ vrienden…’, zong Henny Vrienten met Herman Brood in de jaren ’80. Dat was een beetje mijn lijflied. Want die echte vrienden, no offense, zaten niet te wachten op je innerlijke angsten. Nu ben ik ouder (en soms wat wijzer) en realiseer ik mij dat hier bijvoorbeeld het angstige kindsdeel (modus) wordt geactiveerd als er wedstrijdje met wat dan ook wordt gedaan. Daarbij kun je (en ja dat heb ik drommels vaak) dat projecteren op bijvoorbeeld je kind. Je wilt het niet, maar de ingeslepen patronen in je eigen leven, kunnen zomaar overspringen op jouw kind. Hoe vaak heb ik niet langs de lijn staan schreeuwen naar mijn zoon…(en kun je je eigen teleurstelling plakken op je kind)

Spelen

Ik werd getriggerd door hoe kan het ook anders, mijn eigen witte jarig Job. Het speelse kind (in je) is belangrijk. De sneeuw brengt me terug naar mijn jeugd. De kunst is om te genieten van de leuke dingen en patronen als ze hinderlijk zijn aan te pakken. Geniet van de mooie, witte periode, voordat het voorbij is!