“Het blauwe uur is de benaming voor het verschijnsel dat ’s ochtends, het uur voor zonsopkomst en ’s avonds, net na zonsondergang bij bepaalde omstandigheden de lucht en de omgeving een blauwe kleur aannemen. Het blauwe uur is een onderdeel van de schemering en duurt meestal slechts een tiental minuten.”

Ik draai een paar keer om in mijn bed, trek de deken naar links en weer naar rechts en voordat ik het weet heb ik mij half aangekleed. Ik sta op de overloop en kijk naar buiten door het raam van de eerste verdieping. Het duurt nog even voordat het licht wordt. Ik houd van de rust, de straat ligt er in de schaduw sereen bij, alleen auto’s met koude motoren. Alsof ik alleen op de wereld ben. Ik hoor in de huiskamer Sarga draaien op haar mat en zuchten. Ze kijkt even op en verlegt zich kortstondig.

Nog even en de brievenbus klettert. Het laatste nieuws dat me eigenlijk triest maakt. Ik heb de krant eigenlijk besteld voor het ritueel. Kan ik vandaag de rust vinden om een artikel eens helemaal uit te lezen? Ik sta op en ga weer zitten. Ik weet het; koffie eigenlijk veel te vroeg, maar toch stroomt de honing kleurachtige cafeïne in mijn mok. Even een paar woorden tikken, naar de brievenbus lopen -wie wordt er nou niet nieuwsgierig als de klep tegen de deur slaat- en er een ongelezen, liefst perfecte krant op de grond ligt.

De glazen stolp

Sylvia Plath, de schrijfster van de Bell Jar (de glazen stolp), vertrouwde in het blauwe uur haar woorden toe aan het papier. Ook al schreef ze maar één semi-autobiografische roman in haar gekwelde leven ( en meerdere gedichten). Ze zou pas legendarisch worden na 1967, nadat ze een einde maakte aan haar leven na forse depressies. Het blauwe uur was het moment om te schrijven. Zo rond vier uur ’s nachts. Waarschijnlijk ook het moment om weg te vluchten van het ‘duister’.

Iedere depressie kent verschillende tinten van duisternis. Iedere depressie uit zich anders. Mijn ‘blauwe’ uren nemen geleidelijk af, maar toch zijn ze er af en toe nog, en dat is niet erg. Ik hoopt

«Dying/ Is an art, like everything else./ I do it exceptionally well»

uit Lady Lazarus, Sylvia Plath

Deze nacht ging sneller voorbij dan normaal. Langzamerhand wordt het licht. Sarga duwt haar snoet tegen mijn armen en likt me in het hier en nu; weg me de computer. De dag is begonnen.