De depressie lijkt te zijn vertrokken. Nu de rook om mijn hoofd is verdwenen, bekijk ik de smeulende resten van mijn fundamenten die zijn overgebleven. Er is een hoop afgefikt, niet alles maar toch. Ik vind het na drie jaar tijd om mijn leven weer te gaan opbouwen. Maar de praktijk is weerbarstiger dan ik zou willen. Mijn leven doet mij denken aan de film Groundhog day uit de jaren ’90. Bill Murray speelt daar een weerman, waarbij hij iedere ochtend om 6 uur door de wekker wordt herinnerd dat hij dezelfde dag- Groundhog day- steeds weer opnieuw en opnieuw beleeft. Wat hij ook doet, de dag komt elke keer weer terug met de zelfde momenten, dezelfde rituelen, dezelfde mensen. Hij lijkt vast te zitten in de tijd en niemand heeft het in de gaten. In het begin is het schrikken, dan wordt hij boos, maar uiteindelijk raakt hij eraan gewend. No second chances gaat hier niet op, want het leven zit hier vol met kansen. Althans, als hij de kans(en) pakt die hij krijgt.

Dat brengt mij bij een slopende vraag, die wekenlang in mijn dromen opspeelt, en mijn nachtrust teistert: wat moet ik in vredesnaam voor een werk gaan doen? Ik zit in een vacuüm van opties vast, die mijn leven stil lijken te zetten.

UWV

Enerzijds zit ik in het vacuüm van de uitkeringsinstantie, die vindt dat ik rustig aan moet doen. Geen overhaaste acties ondernemen is het credo en laat juist de uitkerende instantie dat advies ook uiterst serieus nemen, door niets meer van zich te laten horen. Bij het laatste contact (vier maanden terug op eigen initiatief) zou er een arbeidsdeskundige een plasje doen over mijn situatie. Na wederom zelf te bellen, anders heb ik het idee dat ik tot in de eeuwigheid in de WIA verblijf, bleek een papier van de huisarts te ontbreken. Hij reageerde volgens de secretaresse niet op herhaalde oproepen. Niemand lijkt te kunnen bedenken: hé, laat ik de cliënt eens bellen, misschien kan deze die papieren regelen zodat een proces gestroomlijnd verloopt.

Daarbij is de situatie op navraag zo, dat als ik zelf actie zou ondernemen en een leuke baan kan bemachtigen,dat dit op eigen risico is, met grote kans op verlies van inkomen. De verantwoordelijkheid ligt dan volledig bij mij, omdat ik tegen het advies van een arts zou ingaan. Het UWV zal dan ook mijn uitkering niet weer opstarten. Dat is een opluchting…(not)!

Mede hierdoor vraag ik me af (in mijn mindere momenten) of ik het wel allemaal aan zou kunnen, per slot van rekening lig ik er al drie jaar uit. De tijd tikt gestaag door. Nu las ik ergens dat een bore-out ook een belangrijke vinger in de pap kan hebben als het om gezondheid gaat. Je uitermate vervelen, geen uitdaging meer ervaren, en hierdoor stress ervaren, waardoor de cirkel naar een depressie zo weer gemaakt is.

Vrijwillig

Vrijwilligerswerk zou misschien een mooie optie zijn. Maar Corona, altijd weer die corona, legt meer dan de helft in die sector lam. Ook de organisatie in mijn buurt, die bemiddelt, heeft haar eigen problemen. Ja, een tekort aan vrijwilligers, met hierdoor beperkte werkdagen. Dilemma’s, dilemma’s, waardoor ik nou niet echt beter functioneer.

Het gevaar. Een bore-out? Ja, drie jaar thuis zitten en de spreekwoordelijke muren komen (echt) op je af. De vraag: wat doe je overdag?, staat in mijn anti-eerlijke antwoordenboek. Waarom? Elke dag weer verantwoorden wat ik doe. Dezelfde sleur: opstaan, eten, kinderen verzorgen, huishouden en boodschappen doen, af en toe therapie en de hond uitlaten en begeleider naar het voetballen zijn samengevat mijn activiteiten, die eigenlijk niemand wil horen. (Doe je het maar lang genoeg dan is het eigenlijk een verkapte invitatie om de zwarte hond op de koffie uit te nodigen)

‘O, wat fijn dat je dan in ieder geval deze blog schrijft.’ Ja, voor wie eigenlijk, buiten u als trouwe lezer? Mijn zak met tools staat onder het stof te wachten tot er weer wat uit kan worden gebruikt. No offense, de mensen die mij een hart onder de riem steken, mij proberen te bemoedigen, (sorry, nee alleen gesprekken met jou zijn niet afdoende om zin in mijn leven te ervaren ;), staat schril tegenover regelmaat van ‘nuttig’ werken. Maar het kan niet, ben nog steeds in afwachten van de arbeidsdeskundige meer dan vier maanden inmiddels om te beoordelen wat ik mag en zou kunnen.

Mijn smeulende vuurtje laait sneller op door er wat licht ontvlambare stof op te gooien. Ja, ik ben het zat. Het stigma van ziek zijn en alles op zijn tijd. Diepe analyses tijdens therapie die andere mensen in hun hele leven niet zullen ondergaan. (geloof me: één sessie zuurstof voor de ziel en mensen rennen gillend weg). Het wordt tijd dat de lente nu een keer echt gaat doorbreken.

PS. Ik ben druk bezig mijn toolbag af te stoffen. Ik sta open voor een mooie kans in een nieuwe baan. Heeft u ideeën of mogelijkheden in mijn zoektocht (om mijn Groundhog day) een andere wending te geven, dan hoor ik het graag.