Het is 26 maart. Het einde van de week trakteert ons met heerlijk weer. De lente begrijpt waar een mens hard aan toe is: warmte en licht. ’s Ochtends tijdens het ontbijt moet ik uitkijken dat ik de wereldse ellende niet mijn goede zin laat verdrijven. De kranten staan bol met hogere beroepen, miskleunen, misdragingen en andere dingen waaronder het C-woord, die dienen om mensen het gevoel van veiligheid te geven. Ja, één van de functies van nieuws is om complexe zaken behapbaar te maken, waardoor de angst onder mensen hanteerbaar is. Maar hierdoor krijgen de onderwerpen vaak een polarisatie; goed of fout. Ik zal dan ook maar zwijgen wat ik op de sociale media lees, ook van bekende mensen waarvan ik denk: bestaat er geen midden meer.

Druppen

In een depressie sijpelde bij mij die ‘negatieve’ dagdagelijkse zaken binnen, als hinderlijk druppen van een kraan. Wat ik ook deed. Ik kon die gedachten niet wegfilteren. Ik trok (me) alles aan. Iets heel kleins, werd al piekerend steeds groter. Ik voelde me vaker dan eens een grote olifant in een porseleinen kast. Zou ik bewegen dan bleef er van het porselein (lees omgeving) niets meer over, maar ook als ik stil bleef staan, dan zou ik me in een benarde positie begeven en een beklemmend gevoel ervaren.

Maar goed, friday i’m in love. Laat de sociale media voor wat het is. Ook de papieren krant is geduldig en dan zie je pas als je enigszins tot rust komt, dat de natuur gewoon haar ritme probeert te volgen. Enkele jaren terug liep ik met de ‘zwarte hond’- bril op en boeide me niets meer. Nu, word ik met momenten gewoon verrast. Althans, als ik eens diep door adem en goed om mij heen kijk. Soms kunnen zaken mij zo bezighouden, dat ik het gewoonweg niet zie. Ik besef me als ik bewuster, trager ga lopen en mijn hoofd omhoog doe (troost je, in heb mijn hoofd zo vaak laag gehouden, dat zelfs de fysiotherapeut moeite moest doen om mijn nek- en rugklachten te verhelpen), dat ik dan echt kan genieten.

I don’t care if Monday’s blue

Tuesday’s grey and Wednesday too

Thursday, I don’t care about you

It’s Friday, I’m in love

Monday you can fall apart

Tuesday, Wednesday break my heart

Oh, Thursday doesn’t even start

It’s Friday, I’m in love

(Friday I’m in Love, The Cure)

Tijdens mijn opname was een onderdeel van het programma mindfulness. Ik had daar een duidelijk gevormde mening over en zag er toen tegenop – liever met beide benen op de grond. Het hoeft echter niet perse transcendent te zijn. Bomen knuffelen is nooit een hobby van mij geweest, echter realiseerde me wel dat er een andere realiteit is. Het ‘aanwezig zijn’ haalt je uit het hoofd. Soms stop ik even, vertraag ik mijn pas, om de onrust te verwarren. Die wil het liefst zo snel mogelijk door(lopen), want er zijn wel duizend-en-een dingen die ik nog moet doen (op een later tijdstip). Ik neem tegenwoordig vaker even de tijd om uit mijn hoofd te komen en bijvoorbeeld aan schors of takjes te voelen. Hierdoor zet ik een ander zintuig in. Dat deed ik als kind al, en dan gaat er een andere wereld voor je open: een kinesthetische wereld. Dan ga je dingen ook anders waarnemen. Als je de vogels hoort fluiten, de hommels hoort zoemen dan lijkt de tijd even stil te staan. Yes, friday i’m in love!