Er is momenteel in ons huis werk aan de winkel. Dwarrelende stofdeeltjes bedekken het uit elkaar gehaalde bed, nachtkastjes, een hele hoop boeken (wat heb ik een teringzooi zeg). Het mag duidelijk zijn: de slaapkamer wordt grondig aangepakt met nieuwe muren en stopcontacten. Ik mag ervaren hoe het is om als een nomade in mijn eigen huis te verblijven. De ene nacht op de plek...
Ik nam vanochtend even de tijd om de bijlage van de Trouw te lezen. Daar werd ik getroffen door verhalen binnen het thema ‘Hunkeren naar aanraking’. In deze corona tijd is lichamelijk contact, uitzonderingen daargelaten, als een verwaarloosd kind. De meeste mensen hunkeren naar een aanraking en kwijnen weg zonder contact, daartegenover houden anderen er een totaal andere mening op na. Liever geen mensen in...
In de vorige blog (iedereen heeft een puppy) kwamen patronen naar boven, die kunnen opspelen in een bepaalde context. Eén zo’n deel wat vaak bij mensen aanwezig is, niet alleen bij depressie, is het kritische deel: de innerlijke criticus, die ‘voortwoekert op perfectionisme’. Een ding is absoluut zeker. Dit deel heeft geen 53 tinten grijs, maar is uiterst zwart-wit. Uitgerekend meer zwart dan wit. Het...
Acht februari. Het is vandaag twee jaar geleden dat Sarga het levenslicht zag. Voor haar is het een gewone dag, maar voor ons hier in huis heeft deze dag een speciaal tintje. Het stond al omcirkeld op de kalender: mijn zoon kon al dagen niet wachten. Aftellen, maar nu is het zo ver. In gedachten ga ik terug in de tijd toen we haar gingen...
In een hotel weet je nooit welke gasten je tegenkomt. Je verblijft één of meerdere dagen, komt elkaar misschien tegen bij de receptie of ziet elkaar zitten in het restaurant en daarna scheiden de wegen. Tijdens mijn opname in 2019 verbleef ik zeven weken als ‘hotelgast’ in een kliniek. Allereerst een week in de intakegroep en daarna ging ik naar mijn ‘definitieve’ groep, met wie...
De week zat er bijna op. Ik zat op mijn hotelkamer te wachten. Zitten en weer staan. Daar werd eindelijk geklopt. Dat zou ze zijn: vijf minuten te laat. Vlak na de lunch stond op mijn planbord een gesprek met mijn mentor- een psychologe- over mijn diagnostiek op mijn eigen kamer. Alles went, ook zo’n mooie, grote hotelkamer- ik moest ondanks dat ik me klote...
Toen ik in de zorg werkte, bemerkte ik dat mensen het vaak lastig vinden om aan te geven hoe het eigenlijk gaat. Heel vaak hoor je de (open deur) vraag: hoe gaat het met je? Dikke kans dat je ook in een andere context dezelfde vraag hoort. Hoe vaak antwoorden we niet; goed en met jou? Een opwarmer om een gesprek op gang te krijgen,...
De meest deprimerende dag is nauwelijks voorbij. Vandaag kwam De Trouw met een artikel over zelfdoding: Zero suïcide, zinnig streven of loze beloften. In Nederland zijn er jaarlijks 1800 geslaagde pogingen, aldus de verslaggever van de ochtendkrant. In Detroit brak een verpleegkundige zich het hoofd over de hoogte van de aantallen zelfdodingen binnen zijn werk. Hij was ervan overtuigd dat het aantal suïcides veel te...
Na mijn eerdere ‘diagnostiek’ waar de nadruk lag op werkbelasting (zie deel 1 van deze blog), zocht ik een andere therapeut op. De wachtlijsten waren lang en maar ik kon relatief snel terecht. Gelukkig, ik had het idee dat ik steeds depressiever werd en kampte met suïcidale gedachten. Op de site van mijngezondheidsgids.nl staat het volgende over psychiatrische diagnostiek: ‘Succesvol herstel van psychische aandoeningen begint...
Ik had al langere tijd een sluimerend gevoel dat er iets niet klopte. Na mijn preventieve ziekmelding wilde ik graag weten wat er aan de hand was. Ging het om rouwverwerking (niet zo gek, mijn vader gaf de geest), een burn-out, een depressie of toch iets anders? We willen zo graag verklaren. Anders gezegd, we kunnen moeilijk met onzekerheid omgaan, maar hebben liever een duidelijke...
© 2025 · De witte hond. Theme by HB-Themes.
Recente reacties