Het is een tijd geleden dat ik de digitale pen heb opgepakt. Ik liet onrustige gedachten toe, dat ik zou moeten schrijven, maar kon ze gelukkig ook weer parkeren. Zijn het letters toevertrouwen aan het papier die mij het gevoel geven dat ik enigszins leef? Schrijven geeft mij vrijheid, maar af en toe ook onrust dat ik andere dingen zou kunnen doen. Dat doe ik dan ook op een dag; met het gevolg dat meerdere dingen onaf blijven, of ik word afgeleid in combi met vakantie vierende kinderen. Daarom besloot ik al een tijd terug dat ik ook iets buitenshuis zou moeten ondernemen. Er is meer dan tussen de vier muren te verblijven.

Iemand schreef over depressie dat kanker eerder maatschappelijk wordt geaccepteerd dan een psychische ziekte. Depressie is lastig zichtbaar – tenzij iemand helemaal niet meer functioneert. Alleen voor de naasten zijn de gevolgen zichtbaar en wekken ze onmacht op. Eén van die onduidelijke signalen voor de buitenwereld is ook dat je angst hebt dat je zaken niet meer aankunt. Vaak sluimerende gedachten die tot doemscenario’s kunnen gaan leven in het hoofd. Net alsof iemand met een vergrootglas de focus verlegt en de beperkende gedachten en emoties vergroot. Toch is het van belang om de angst dat het niet zou kunnen aan te gaan. Zou ik werk aankunnen?

Maar na al die gedachten was afgelopen donderdag toch wel een heugelijke dag. Na onnodig lang wachten op instanties om te kunnen beginnen, had ik zelf de stoute schoenen aangetrokken en contact opgenomen met een vrijwilligerscentrale. Het doel voor mij: een zinnige dagbesteding en langzamerhand weer opbouwen van arbeidsvermogen. Drie jaar zijn voorbij gevlogen, waarbij ook de angst leeft dat de afstand onoverbrugbaar lijkt om weer deel te nemen aan het ‘normale’ leven.

Zijn het maar drie uurtjes of toch maar mooi drie uur die ik heb gewerkt? Beide, ik hink op twee gedachten. Veel informatie, de hoge eisen die ik aan mijzelf stel (kom op dat moet je toch aankunnen), tot mildheid (dat heb ik toch maar weer mooi gedaan) en nu een vrijwilligersplek als nota bene bemiddelaar van werk voor andere vrijwilligers. Hoe dan ook de kop is eraf! Ik kon zelfs even fluitend op de fiets naar huis overdenken, dat het wel heel lang geleden was dat ik buiten de deur werkte en dat het toch gelukt was (ik had bijna afgebeld). Een andere context geeft mij het gevoel dat ik weer een beetje leef en een stap vooruit heb gezet.