Het verhaal moet ergens starten. Ik heb de auteur van mijn verhaal wel eens de vraag willen stellen; hoe hij of zij deze plot twist heeft bedacht? Ik had zelf een cruise in gedachten, maar ik eindigde thuis op de bank. Met vorig jaar een cliffhanger als tussendoortje; een opname van 7 weken binnen een psychiatrische instelling.

Het is nu een jaar geleden en het lijkt als ik dit schrijf dat het over iemand anders gaat, maar de winterperiode is nog niet uit beeld. Al probeer ik zelf wel een nieuw hoofdstuk te schrijven.

Ik had voor de opname in 2019 meerdere ’therapieën’ ondergaan, en daarbij verschillende behandelaren gezien, die mij weer op weg zouden helpen. Zij puzzelden mee, en ik had het idee dat er stukjes kwijt waren die ik niet meer kon vinden. Wat was er met eigenlijk met mij aan de hand en wat ging eraan vooraf? Bovenal hoe moet ik die puzzel leggen?

Ik wist diep van binnen dat er achterstallig onderhoud was, dat ik beter voor mijzelf had moeten zorgen. Zo’n licht knagend gevoel, zo’n signaal in de ochtend als ik mijn voeten buiten het bed deed, dat veel op angst leek. Waarvoor rende ik eigenlijk (weg) iedere dag( en knoopte ik om 6 uur ’s ochtends mijn veters van mijn sportschoenen aan)?

Ik bood bijna twintig jaar hulp aan mensen aan de rand van de samenleving in soms erbarmelijke omstandigheden. Ogenschijnlijk leek niets voor mij te zwaar, maar toch was er elke ochtend weer dat vage gevoel van angst.

Ik werkte als maatschappelijk werker bij een Blijf van mijn lijfhuis, waar vrouwen met of zonder kinderen anoniem terecht konden. Ze ontvluchtten een agressieve partner om weer een nieuwe toekomst op te bouwen. Heftige casussen, die veel aandacht en energie kostten, tot soms ook bemiddelen in een gezinssituatie, waarin ze vastliepen. Ik droeg ook wel vaker water naar de zee. Was eindelijk alles georganiseerd, verdampte het in een zucht als de persoon weer terug naar het ‘oude’ vertrouwde nest wilde gaan. Met alle gevolgen van dien.

Mijn vader

In maart 2018, vlak na het overlijden van mijn vader die al langere tijd ernstig ziek was, was het de bedoeling dat ik twee maanden onbetaald verlof zou opnemen. Even weg uit de zorg, kiezen voor mijzelf. Ik had een cruise in gedachten naar de Noorse fjorden. Alle lichten stonden op groen, totdat een routinebezoek bij de bedrijfsarts de route zou doen veranderen. Ziek? Ik ben niet ziek, was mijn eerste reactie. ‘Nee, niet ziek, maar wel wat gestrest, kom eerst maar even tot jezelf’, zei ze. ‘daarbij is onbetaald verlof ook nadelig voor jouw pensioenstelsel’. Voor dat ik het wist zat ik thuis.

Was het anders gelopen als ik mijn eigen route had bepaald? Het was in ieder geval een hellend vlak. Rust roest? Nee, rust maakte me steeds onrustiger en agressiever. Een week, werden zo meerdere weken en ik was het Noorden letterlijk en figuurlijk kwijt. In plaats van een reis met de boot, belandde ik geleidelijk zelf dieper in zorgland.

Deze blog gaat over mijn zoektocht binnen de zorg, en met name de zoektocht terug naar mijzelf.

Het is bijna kerst, een feest van hoop. Ik hoop voor u en uw naasten dat het een feest van gezondheid mag zijn. Dat is niet vanzelfsprekend. Hopelijk gaat deze ‘dorre’ winter weer over, op naar een nieuw jaargetijde.