Het is de hoogste tijd om weer eens te reageren. Op de één of andere manier kost het mij moeite om achter het scherm te gaan zitten. Ik schrijf veel met de ‘ouderwetse’ vulpen, dat veel authentieker aan voelt, dan de plastic toetsen. Met de computer kun je nog corrigeren, de pen is onverbiddelijk. Een fout is meteen zichtbaar, daarbij moet je om te schrijven de rust nemen, woord voor woord, en van de natte inkt afblijven.

club of 27

Maar er is nog een reden waarom deze blog niet zo vlot, de vraag: waarom schrijf ik eigenlijk en voor wie?, resoneert zachtjes in die altijd maar werkende hersenfabriek. Heeft het te maken met dat ik over enkele dagen 50 word? Als ik het typ voelt het bijna absurd aan, een halve eeuw. Als kind had ik ergens een overtuiging, die ik niet kan concreet kan terughalen, dat ik niet oud zou worden. De ‘club van 27’, een groep met bekende muzikanten die op hun 27ste jaar stierven, wilde me niet na een korte auditie. En zo slopen de jaren verder: trouwen, werken, kinderen, ziek worden; niet meer werken. “Je moet gaan genieten”, zeker nu de afkeuring definitief is, hoorde ik vaak van mensen die soms een beetje jaloers waren, dat ze nog de eindstreep met werk niet in zicht hadden

“Genieten, ja dat ga ik straks doen, als ik morgen met pensioen ga”, vertelde de buurman jaren geleden. Ik zie hem nog staan met zijn blikje bier, filosoferend wat we beide zouden gaan aanpakken in het gezamenlijke tuinpad. Hij werkte in de bouw en ik vertelde hem dat ik twee linkerhanden heb. (ook zo’n schitterende overtuiging). Morgen ga ik genieten. De morgen kwam, zij het kortstondig, toen hij op zijn verjaardag in bad overleed.

kortsluiting

Toen ik als dieptepunt werd opgenomen, kwam bij de gestelde depressie, de vermelding te staan: angst om te sterven, maar ook angst om te leven. Als je die som optelt, kon ik niets anders concluderen dan dat ik de afgelopen jaren bevroor…uiterlijk dan. Van binnen raakte ik oververhit. Stromende gedachten, lichamelijke klachten, een energetische wirwar van een elektrisch netwerk dat overbelast raakte en dringend moest worden vervangen. Kortsluiting.

Nu bijna vier jaar later later, lijken de ergste dieptepunten te zijn verdwenen. Ik probeer de status quo van het stilstaan in het leven te doorbreken: ben onlangs alleen in Basel geweest, doe vrijwilligerswerk en kan af en toe van kleine dingen genieten. Nog twee dagen en dan kan ik Abraham als tweede naam gebruiken, de nomadennaam van de man die het leven opnieuw vorm moest geven na omzwervingen in de woestijn.