De uitspraak van de uitkeringsinstantie is vlak voor het verstrijken van dit jaar gekomen. Hoe je het ook noemt, uitgerangeerd, vervroegd pensioen, kwetsbaar, pech- of geluksvogel. Een ding is zeker de headhunters op LinkedIn hoeven mij niet meer te benaderen; I’m out of business!! Even voor de zekerheid…OUT OF BUSINESS!

Elke dag krijg ik via de app een stroom van meldingen binnen dat ik binnen het profiel pas en mensen met mij willen linken.
Een headhunter, ik zal haar niet bij naam noemen, wilde mij een tijd terug bellen, om te bepraten hoe het met mij gaat. Oftewel zoals zij via de app in steno antwoordde op mijn vraag, waarover: over werk, privé, het leven.
Een daad van charitatief medelijden of gewoon proberen op een creatieve manier, als een wolf in schaapskleren, mij te bemiddelen of nog erger te coachen. Zij gaf aan dat ze eerder met mij gebeld had in een grijs verleden, maar ik moest diep graven in de krochten van mijn hersenen. Eigenlijk was ik al snel uitgegraven en herinner ik me er nauwelijks iets van, eerlijk gezegd helemaal niets.
Dat komt waarschijnlijk door de gaten in mijn kop. Heb ik überhaupt een telefoongesprek gevoerd?! Maar maanden later reageerde ze dus via de Linkedin app dat ze me wilde bellen. Ik vroeg waarover? Ze typte drie stenotermen: werk, privé en het leven.

Ik reageerde werk-afgekeurd, privé blijft privé en het leven-ach…
Gepikeerd kreeg ik het antwoord dat ze het telefoongesprek een veel leuker contact vond dan deze LinkedIn chat. ‘Het ga je goed’, vertelde ze nog. Ik probeerde nog te pleasen en antwoordde nog dat chat een ander middel is dan een telefoongesprek en je elkaar verkeerd kunt begrijpen. Geen reactie meer ontvangen. Nu ik het schrijf borrelt er diep in mij een gevoel van irritatie op. Waar gaat het om? Je eigen doelstellingen, de persoon Leon of…?

Alles draait om

Ik krijg ook regelmatig een verzoek van werknemers van het laatste bedrijf waar ik werkte om te linken. Drie jaar niet gesproken, me nooit zagen staan, of nog gênanter, leidinggevenden die een connectie willen leggen van een bedrijf dat op haar centen zit en flaneert met de titel bedrijf van het jaar, maar geen oog heeft voor de medewerker.

Sterker nog, ze vochten achter mijn rug de afkeuring aan, puur en alleen voor de centen, terwijl ze niet eens weten hoe het daadwerkelijk met iemand gaat (laat staan dat ze daar interesse in hebben). Een organisatie die pretendeert er voor de mensen te zijn, schittert door afwezigheid.
Bij een tijdelijke WIA betaalt de werkgever namelijk een hogere bijdrage, dan een langdurige afkeuring (lees in bedrijfstechnische bewoording, kostenpost en economische afschrijving). Economisch begrijpelijk, maar sociaal gezien, naar mijn verleden bij het bedrijf niet herstelgericht, waarmee ze pronken.

De tijd is gekomen dat in de verbinding ga zoeken in de zaken die ik zelf wil; een nieuwe identiteit zoeken. (Werk is een groot deel van iemands identiteit)
Ik neem van dit jaar dan ook afscheid met een welgemeende ‘fuck you’ naar alle mensen en instellingen, waar ik eerder LinkedOUT ben geworden. Wie de schoen past trekke hem aan. De mensen die er werkelijk er voor mij toe doen, wens ik voor het nieuwe jaar op de valreep gezondheid toe en houd ook de blog in 2023 in de gaten, waar ik plannen heb om een boek te schrijven.