Enige tijd terug schreef ik in deze weblog dat ik van het voornemen had om een cruise te maken na het overlijden van mijn vader. Echter toen ik mijn ogen opendeed, bleek ik niet te zijn aangemeerd in het ruige Scandinavië, maar aan een illuster, marginaal plekje aan de kade van zorgland. Ondanks dat dat land vele bezienswaardigheden heeft– ik dacht een goede routekaart te hebben (als voormalig zorgverlener)– bleek het een route met veel doodlopende straten en eenrichtingswegen te zijn.

Ik had ondanks alle frustraties en verwonderingen over bureaucratische beslommeringen, diep een zaadje dat hunkerde om te ontkiemen, maar tot op heden nog geen bodem vond. Het verhaal loopt niet altijd zoals je wilt en doet je soms op plekken belanden die je niet eerder had kunnen voorstellen. Het is bij de reis niet alleen de bestemming die er toe doet, maar de weg erna toe is des te mooier.

Zwitserland en wonderen

Het is vroeg in de ochtend dat ik met mijn moeder bij het Aachen treinstation opstap (in april 2022). Onze reis naar Zwitserland staat op het punt om te beginnen. Via onze eerste tussenstop in Basel, ongeveer zes uur met de trein, rijden we door naar Genève met als verrassing een dag in het Palexpo, een van de grootste congresgebouwen, waar de Champions League van de horlogewereld bij elkaar komt.

Maar eerst het pittoreske Basel met zijn kleine straatjes, oude gebouwen en perfecte vervoer. Ik had een uitnodiging gekregen om naar Genève te komen– van een horlogemerk om hun nieuwste creaties van dichtbij te bewonderen (en hier kom je als gewone sterveling niet zo maar binnen). Dit jaar mochten er buiten de handelaren enkele genodigden bij deze happening aanwezig zijn. Deels werd het evenement van een week online uitgezonden, dus kon ik al me verheugen op dit perfect georganiseerde evenement. Maar een ding was zeker; Once in a life time! dat zou ik waarschijnlijk nooit meer meemaken.

Chronos en Kairos

Ik ben altijd op de een of andere manier geobsedeerd geweest met tijd en later ook horloges. Bij de psycholoog kreeg ik de vraag waarom ik zo vaak op de klok keek. Ik had het idee dat de tijd door mijn handen glipte, zoals zand door een zandloper. Bang dat de tijd voorbij ging, of mij juist inhaalde. Een psycholoog, die mij probeerde te helpen, hield zich altijd vast aan de tijd, omdat tijd geld is- onder het motto van we moeten grenzen trekken en we mogen niet uitlopen. Dat deed hij dan ook nooit. Ik zat de in zijn spreekkamer soms vijf minuten te wachten op de begin van het gesprek. klokslag op de afgesproken minuut kwam hij dan binnen, als de keeper of time, om vervolgens weer na 45 minuten zijn agenda te pakken, of mijn verhaal nu af was of niet. Die tijd van de klok, van je mobiel is chronos tijd. De waarneembare tijd om je pols, op het perron van het treinstation.

Daarnaast is er ook Kairos, die tijd die je subjectief beleeft. Dat is de tijd die soms ook stil lijkt te staan, doordat je het moment doorleeft, ervan kan genieten. Tijd die soms sneller lijkt te tikken als je in blessuretijd achter staat, of het tegenovergestelde dat de secondewijzer tergend langzaam vooruit schrijdt.

Ik maakte de reis, die ik eigenlijk alleen wilde doen, samen met mijn moeder. Als je thuis zit, zijn er momenten dat de tijd stil staat. In de tuin bedacht ik dat het eigenlijk er nooit van gekomen is, van de reis die mijn ouders samen hadden willen maken. Mijn ouders hadden ideaalbeelden van vakanties op hun netvlies, echter de daadwerkelijke stap om andere landen te ontdekken, kwam te laat. In gedachten ontstond de tijd, die ik samen als een soort plaatsvervanger van mijn vader, moest inhalen samen met mijn moeder. Echter dromen, mijmeren is één. Tot actie komen, met mijn inmiddels grijze hond is, twee…

Het bizarre is dat ik thuis in de middagen regelmatig moest gaan liggen en mijn ogen dichtdoen, terwijl ik in een andere omgeving, de dagen gewoon vermoeid in de avond kon afsluiten. Zo voelde het alsof ik een pagina had omgeslagen, een nieuw hoofdstuk was aangebroken. Ik had enkele dagen de druk niet meer op mijn borst, had iets kunnen ondernemen, en daarbij ook kwali(tijd) met mijn moeder kunnen doorbrengen. Wat zou mijn vader blij zijn geweest…(p.s. deze reis voelt alsof ik deze een paar jaar geleden heb gemaakt;)