Er is een dag in het jaar, waar ik onbewust mee bezig ben. Enkele maanden van te voren denk ik aan die dag, maar juist op het moment supreme, op de dag zelf vergeet ik het. Wat zijn hersenen bizar? Ze beschermen je tegen ’trauma’s’. Vandaag is het vier jaar geleden en ik werd er aan herinnerd door mijn eigen moeder.

Elke dag, met name als ik in het bos wandel, denk ik even aan mijn vader en mis ik hem: 14 januari 2018, rond half 12. De zon scheen maar zijn licht doofde. Het overvalt me soms, het irreële dat hij er niet meer is. Nog steeds, de dagen lijken het verlies niet te compenseren. De enige troost die ik heb is, dat hij in deze tijd van corona niet zou kunnen gedijen en dat hij nu beter af is. Ik luister net naar de persconferentie van de regering en erger me dat zoveel nog niet mag; mijn vader zou hier depressief van worden. Dat is hem gelukkig bespaard gebleven.

Hij vloog namelijk in goede tijden op zijn fiets van de ene kennis, familielid, vriend, naar de andere. Fietste hij naar huis, dan kwam hij net zo makkelijk een bekende op straat tegen. ‘Jatsen’, noemde hij dat. Altijd maar op de fiets.

Zo ontmoette hij ook een jongen uit de flat, enkele verdiepingen hoger waar mijn ouders woonde. Altijd in voor een praatje. Vaak over fietsen, zijn mountainbike, en hoe graag ze beide fietsten. Hij beloofde nog in zijn redelijke dagen aan de jongen dat de fiets van hem zou worden als hij er niet meer zou zijn.

Eén van zijn laatste wensen was om zijn fiets, die ik eigenlijk niet echt bewust voor mijn ogen kon halen, aan hem te geven. Een week na zijn overlijden stond ik de avond voor zijn deur. Hij kende mij niet, en ik hem niet. Alleen van de verhalen en van de belofte die mijn vader had gedaan. De deur opende: ‘Ik kom mijn vaders laatste wens uitvoeren.’

Hij reageerde emotioneel, en keek me verbouwereerd aan. Zijn ogen straalde ongeloof uit. ‘Sjeng had het wel eens aangegeven, maar nee..bedoel je echt dat ik zijn fiets krijg?’ Ik had er in eerste instantie niet veel moeite mee, totdat ik de kelderdeur van mijn ouders opende. Daar stond de fiets, met de naam van mijn vader erop…Ik slikte, had tranen in mijn ogen en het leek alsof ik een deel van mijzelf weggaf. Mijn familienaam. Gewoon een paar letters op de buis van de fiets.

Het was in een paar minuten geregeld. Maar mijn vader had het hart van de jongen gezien en een goede keuze gemaakt. Elk jaar staat de jongen op 14 januari voor de deur met een bos bloemen, zo ook vandaag. Om te herinneren, te bedanken, en samen te gedenken met mijn moeder. Een dag om niet te vergeten.