Schrijven kost energie. De laatste weken is mijn energieniveau echt bedenkelijk. De intentie om letters te typen is er wel, maar zoveel gedachten die voordringen om aandacht en de energie weg slurpen. Het proces van het functioneren met een depressie is grillig. Herstel is geen stijgende rechte lijn, maar een met ups en downs. Het is niet standaard zo dat bij lekker weer ook mijn toestand verbetert. De zon kan hard haar best doen, maar de kleuren op mijn netvlies lijken niet als de ware kleur te worden weergegeven. Het lijkt net of iemand een Photoshop filter heeft losgelaten op mijn blik, met overdreven gebrek aan verzadiging.

De laatste weken passeerden veel zaken mijn hersenfilters en op de een of andere manier, waar iemand zaken los kan laten, functioneren mijn hersenen juist als een magneet, door alles aan te trekken. Een moord op straat, watersnood, injecteren, de verknipte gedachten van complotten van mensen om mij heen, over van alles en nog wat (wie is er f* ziek in zijn/haar kop?!?)Laat staan de gedachten over mijn situatie, die mij dagelijks bezig houden.

Pauze

Deze letters schrijf ik enkele weken later dan de eerste twee alinea’s. Ik heb het opgegeven. Wat zeg ik nu?! Ja, ik heb met de witte vlag gezwaaid. Dit is een nieuwe ervaring, aangezien opgeven niet in mijn woordenboek stond. Het geeft deels rust, maar er kriebelt diep van binnen toch het verlangen om de normale draad van het leven weer op te pakken. Wat dat inhoudt? Uitgeslapen opstaan, overdag genoeg energie hebben om dingen te ondernemen, zonder dat ik overdag moet gaan slapen. Een boek of krant lezen zonder de concentratie te verliezen. Weer gewoon te werken, mijn talenten inzetten. Zonder angst met de hond te kunnen lopen om mensen tegen te komen, zonder strakke gespannen spieren rond te lopen.

Misschien kan het veranderen, een sprankje hoop. Maar er is iets geknapt. Waar ik voorheen de drive had om weer aan het werk te gaan – ook niet zo lang geleden vrijwilligerswerk gestart– heb ik nu het idee dat het mij niet meer gaat lukken om terug te keren op de betaalde werkvloer. Mijn functioneren gaat achteruit, terwijl instanties nauwelijks actie ondernemen, glipt mij de hoop door de vingers. Dagen vliegen voorbij en ik doe de basale dingen met moeite en ik heb de omgeving niet onder controle.

L’enfer

Sartre had daarover zijn filosofie. In de buitenwereld heeft iedereen een mening over de ander en wordt blootgesteld aan de wereld om zich heen. Daarom keek hij met een schuin oog naar de medemens: L’enfer sont les autres (de hel dat zijn de anderen)

Meningen zoemen rondom mijn hoofd. Jij bent nog een relatief jonge man; kop omhoog en het komt goed. Tot een andere variant die me ’troost’ met de woorden dat ik toch maar een stabiele vrouw heb. Ik geef kort een weerwoord dat ik mijn best doe, maar geef het tijdens het gesprek maar op mijzelf te verdedigen. Van binnen ga ik kapot en mijn zelfrespect zakt per seconde dieper in de poel met drijfzand. Ik slik, ga niet meer in het verweer, maar wordt overspoeld door schuld en waardeloosheid (symptomen die bij depressie horen). Ik hoor u denken; je bent niet waardeloos…kijk naar dit, kijk naar dat. Je hebt dit nog en dat, kijk naar het positieve in je leven. Het gaat het ene oor in, draait rond in mijn hoofd en probeer oprecht even de zegeningen te tellen.

Een depressie is voor de ander vaak niet zichtbaar. Kanker wordt binnen de maatschappelijk makkelijker geaccepteerd als ziekte, waartegen iemand (lees familie ) strijd, maar depressie is mijns inziens ook een psychische vorm van kanker, die je helemaal uitholt. Dat gezwel zetelt zich ergens in de hersenen en stuurt het lichaam daarbij gebrekkig aan.

Ik heb in het verleden als verpleegkundige mensen medicatie verstrekt en zag vaak de bijwerkingen, buiten de werking die bij sommige nooit echt aanslaat. Maar ik ben toch aan het overwegen om deze te nemen. Een optie die misschien niet optimaal is maar die wel perspectief bied. (daarbij de gedachte dat eerdere medicatie niet aansloeg, en mij het gevoel gaf alsof ik mij de hele dag in een badkamer bevond) Welke hel is erger? Ik ben er nog niet uit.