Superlatieven schieten te kort om te beschrijven wat een depressie is. Ik koos ooit de naam de witte hond voor deze blog als tegenhanger van de zwarte hond. Ik zit momenteel in mijzelf en de buitenwereld raakt mij intens, waarbij mijn woorden de kern niet raken.

Door de tijd heen gaat het op en neer met mij. Het is aan de buitenkant niet meer zo zichtbaar als het ooit was, alleen de intimi zien mijn zwarte huisdier grommen. Er zijn dagen die ik liever meteen doorstreep op de kalender. Ik moet leven in het nu. Dat neem ik mij elke dag voor. Maar toch sluipen mijn gedachten terug in de tijd. Ik werkte (ooit, het voelt als een ander leven) in de zorg, hielp mensen weer terug op het levenspad, en volgde daarnaast een opleiding journalistiek in België. Dat hoofdstuk is jaren terug geschreven.

Ik zocht variatie buiten alleen de ‘ellendige’ verhalen van mensen die vastliepen en zich stilletjes aan de rand van de samenleving bevonden. Maar journalistiek nieuws dient zich ook in allerlei verpakkingen aan, waar je niet echt vrolijk van wordt. Hier krijg je te maken met beeldvorming, misstappen en damage control.

Sufferdje

Voor het plaatselijke wekelijkse sufferdje zocht ik in die tijd nieuws en kreeg ik een scoop op een presenteerblaadje aangediend. Ik hoorde toevallig in een gesprek dat het ziekenhuis in mijn woonplek zou verdwijnen – in ieder geval in de hoedanigheid van een opnamefunctie. Ik confronteerde de betrokken wethouder hiermee. Het werd het even stil en zette me vervolgens flink onder druk dat ik dat artikel niet kon plaatsen. Medewerkers hadden dit nieuws nog niet vernomen.

Ik stond achteraf lichtelijk te beven op mijn benen met de telefoon in mijn handen. Het beeld van de sympathieke wethouder veranderde plotsklaps, toen hij mij verzekerde mij dat hij mij niets nieuwswaardig in de toekomst zou geven als ik dat publiceerde. Ik was zo groen als gras. Uiteindelijk werd het onder embargo geplaatst en was de nieuwswaardige angel al grotendeels verwijderd. Had ik al niet veel met politiek, hier werd ik nog even bevestigd in mijn wereldbeeld. Zo niet jaren later, lees nu, loopt er een zaak over het handelen van deze oud-wethouder, nu burgemeester in een buurgemeente, over integriteit.

Beeldvorming

Ik las vanochtend in de krant een artikel over beeldvorming; voormalig minister Kaag’s vertrouwelingen partij bepalen wat wel en niet in een documentaire over haarzelf wordt uitgezonden. Hoe politici het beeld dat ze willen uitdragen, zodanig laten manipuleren zodat alle ‘misstanden’ eruit worden gefilterd. De waarheid wordt zelf gemaakt en ik sta middenin die schijnwereld, met mijn zwarte bril en heb eerlijk gezegd moeite om mij staande te houden.

Ik kijk naar mijn eigen leven. Ik heb geen woordvoerders en ik heb dagen dat ik mij hopeloos voel en behoorlijk fucked up. Als ik in de afgelopen jaren de stukken van mijn film zou wegfilteren die mij zouden kunnen schaden naar de buitenwereld , dan blijft er weinig materiaal over. Ik voel me met momenten een dead man walking. Ik zou moeten genieten van de dagen die mij resten. Ik realiseer mij dat het zomaar kan eindigen, maar ik kan de knop niet zomaar omdraaien. Dat is een leven met de zwarte hond.

Er is geen woordvoerder die kan uitleggen wat die zwarte hond inhoudt. De voorlichter om het beeld te verzachten waarom ik thuiszit, is ook niet te vinden. Ik zit in een soort writersblock, waarin mijn nieuwe verhalen maar niet uit de pen lijken te komen. Ik kan mijn denkbeeldige toekomst aan de hand van mijn traject van herstel soms even parkeren, maar vannacht klopten verschillende doemscenario’s weer op mijn slaapkamer deur. Wat moet er in vredesnaam van mij terechtkomen? Boosheid naar instanties, die niet reageren. Zomaar gedachten die mij uren doen woelen in mijn bed, alvorens ik weer om half vijf ’s ochtends naar de keuken ga. Ik sla de krant open en zoek naar hoopgevende berichten.