Het is even rustig geweest met het schrijven van blogs. Tussen de dagelijkse zaken door drongen de gedachten zich ongegeneerd op in mijn hoofd. Wat zou ik moeten schrijven, zonder in herhaling te vallen? De klok tikte ondertussen genadeloos door. Had ik tijdens mijn depressie de hoop dat de dag maar snel voorbij zou gaan, dan is het nu net alsof een dag korter is dan 24 uur. Herken je dat?

Terwijl ik bezig was met het onderhouden van relaties, investeren in mijn eigen gezin, werd ik herinnerd aan mijn vader. Sluimerend doemt hij af en toe op in de verte. De ene keer een schimmig beeld van hem, (wat werken de hersenen toch vreemd) en de andere keer loopt hij soms doodleuk in mijn kinderjaren naast me, alsof het ‘nu’ niet bestaat, alleen het verleden.

Het is nauwelijks drie jaar geleden dat hij stierf en het voelt als de dag van gisteren. Dan schrik ik wakker en word ik verdrietig, dat ik weer in het nu ben, geconfronteerd met verlies. Er zijn gedachten dat hij weer voor het raam van mijn huis staat en zwaait. Hij was vaak onrustig en dat fietste hij eruit door bij kennissen en familie langs te gaan. Ik open de voordeur naast het raam waar hij zijn fiets altijd zette. ‘Ik moet even de kinderen zien’, zei hij dan. Als ik knipper met mijn ogen is er niemand en ook geen fiets en sluit ik weer de voordeur met een brok in mijn keel.

Onrust

Waarover zou ik nu schrijven? Eigenlijk begint de onrust luttele seconden nadat ik een bericht heb gepubliceerd. Dan klopt de volgende gedachte aan de deur, en schreeuwt om aandacht om te delen. Maar niet iedere gedachte, haalt gelukkig de eindstreep. Wat ben ik soms toch zo onrustig. Mijn vader verschijnt weer op mijn netvlies.

Onrustig is ook het woord dat prijkt op de herdenkingskaart van mijn vader: ‘Onrustig is ons hart, totdat het rust vindt in U’. Achteraf had ik ook ‘zo vader, zo zoon’ erbij kunnen zetten. Maar of Augustinus dit bedoelde, is maar zeer de vraag.

Ik heb in het verleden systeemwerk gedaan, waarbij er gekeken wordt hoe de verhoudingen zijn in een gezin ten opzichte van elkaar. Daarbij is er ook een plek voor de overledene ingebouwd. Ze kunnen je misschien niet meer letterlijk toespreken, maar hebben wel een daadwerkelijke ‘stem’. Je draagt niet alleen de genen, maar ook de familiaire lasten mee, en opdrachten die de ouders niet af hebben kunnen maken (vanuit hun eigen verleden).

Mijn vader was een onrustige man. Hij had daar ook alle reden toe. Zijn geschiedenis achtervolgde hem als losgelaten bloedhonden in donkere nachten. Hij nam de lasten mee en probeerde zo goed mogelijk voor zichzelf en de ander door te leven. Hij kon zich vast houden in zijn geloof in God, die ook zijn leven drastisch veranderde. Onrustig zoals hij was in het doorstaan van pijn, probeerde hij toch de ander op te zoeken. Soms vroeg ik mij af welke last hem zwaarder woog: de kanker of de last van het verleden dat hij meedroeg.

Waterstroom

Hij ging lichamelijk zienderogen achteruit toen hij na een opname thuiskwam. Ik was enigszins jaloers op hem, maar toch ook blij dat hij zijn lasten kon afleggen bij zijn hemelse schepper. Ik observeerde hem van een afstandje toen hij op zijn sterfbed lag en wachtte op het loslaten. Hij leek er op de één of andere manier vrede mee te hebben. Alsof de de waterval was uitgeraasd en de waterstroom verder rustig de weg zocht over de laatste levenshobbels.

Zijn onvolmaaktheden (lasten) heeft hij deels aan mij doorgegeven. Niet alles, maar zijn onrust is evident in mijn leven. In mijn depressie, die na zijn overlijden vrij spel kreeg, stond ik stil. Een waterval van lichamelijke sensaties van onrust overspoelde me. Ik kon me niet verstoppen en kon nauwelijks staande blijven. Wat een last droeg hij aan mij over. Zijn laatste woord tegen mij was ‘sorry’. Wist hij wat er ging gebeuren? Had hij het beter willen doen? Had hij zijn fouten willen rechtzetten? Zomaar vragen die mij onrustig maken. Nu heeft hij aan mij de opdracht gegeven om de onrust niet te negeren en er in het ‘ hier-en-nu’ iets mee te doen, zodat mijn eigen kinderen later die lasten niet hoeven te dragen. Voor wie hij aangaf zijn leven te willen geven.