Er is momenteel in ons huis werk aan de winkel. Dwarrelende stofdeeltjes bedekken het uit elkaar gehaalde bed, nachtkastjes, een hele hoop boeken (wat heb ik een teringzooi zeg). Het mag duidelijk zijn: de slaapkamer wordt grondig aangepakt met nieuwe muren en stopcontacten.

Ik mag ervaren hoe het is om als een nomade in mijn eigen huis te verblijven. De ene nacht op de plek op zolder, de andere keer weer in de huiskamer op matrassen.Dat heeft onlosmakelijk invloed op mijn nachtrust. Een periode van veel dromen wordt afgewisseld met een periode waar ik de slaap niet kan vatten en wakker lig over situaties uit mijn verleden.

Een soort ‘ghost of christmas past‘ van Scrooge, waar ik in de tijd terug zweef naar situaties die niet zijn verlopen zoals ik dat zou willen. Je hebt vast en zeker ook wel eens gedachten, dat je de tijd zou willen terugdraaien, toch?

Gekmakende gedachten, die tieren in het doolhof van je hoofd. Ja,wat als, stel ik had de dingen anders gedaan? Wat als en dan? En zo dacht ik aan een mooi muziek nummer, waar tekst en beelden samenkomen, die je niet nauwelijks met de pen kunt beschrijven. Stef Bos en Diggy Dex gebruiken beeldspraak door het hoofd met een huis te vergelijken. Kom gerust een kijkje nemen in mijn hoofd, maar sorry heb alleen niet opgeruimd.

Achterstallig

Achterstallig onderhoud komt in dromen vroeg of laat weer bovendrijven. Ik kan niet meer terugdraaien wat er in het verleden is gebeurd of wat ik ooit heb nagelaten.

Het is een symbolische verbouwing van mijn slaapkamer. Dat wordt mij vooralsnog duidelijk. Ik moet mijn gedachten een plaats geven. Belemmerende, vermoeiende en energie vretende gedachten die mij hinderen mogen vroeg of laat de plek verlaten. Maar niet zonder ze onder ogen te zien.

Ik zou een boek kunnen opendoen van de zaken die ik allemaal heb laten liggen. Soms bij vol bewustzijn, soms doemen ze ongevraagd op in een periode dat je er juist niet om vraagt, laat staan er klaar voor bent.

Trauma haunting

Vandaag raakte mij een artikel over de psychiatrie waarin een moeder naar gerechtigheid zoekt voor haar overleden zoon. Hij suïcideerde zich, na vermeende fouten binnen het systeem.

Mijn droom leidde mij terug in de tijd waar ik mijn eerste stage liep binnen de GGZ. Het is 1997. Ik was 23 jaar en de kleuren vervaagden van de één op andere dag. De setting: een gesloten instelling, waar veel geweld plaatsvond en de werkdruk hoog lag. Een jonge meid, net 18 jaar, wil een weekend naar huis. Ze belt met familie en kan daar niet terecht. Ik zie daarna haar verdriet en woede waarmee ze de theekopjes door de ruimte gooit. Steeds dichter spatten ze bij andere cliënten op de vloer uiteen. Praten heeft niet meer. Ze gooit steeds driftiger het porselein weg en ik druk met tegenzin op de alarmknop. Collega’s stormen van andere afdelingen naar de huiskamer om te assisteren.

Opgesloten

Ze belandt in de separeercel. Ik mag meelopen met de verpleegkundigen, heb zelf nog nooit gesepareerd. ‘Moet ze geen scheurlinnen aan in de cel?’, hoor ik mijzelf vragen. Ze wordt met haar gewone kleren in de cel gezet. (tegen de regels in) ‘Mond houden jij bent stagiaire’, zegt een medewerker.

De volgende dag is alles anders als ik vrolijk binnen kom. Een nieuwe werkdag. Mijn begeleidster kijkt bedrukt. Het verhaal laat zich raden. Een verpleegfout bleek cruciaal. Ze had juist met haar eigen kleding een weg gevonden om haar leven te beëindigen . Ze was er niet meer. Nu denk ik nog wel eens aan haar. Wat als ik mijn mond niet had laten snoeren? Wat als? Gedachten dolen door mijn kop. Welke plek kan en ik wil ik deze ervaring geven in mijn hoofd?