Ik had al langere tijd een sluimerend gevoel dat er iets niet klopte. Na mijn preventieve ziekmelding wilde ik graag weten wat er aan de hand was. Ging het om rouwverwerking (niet zo gek, mijn vader gaf de geest), een burn-out, een depressie of toch iets anders?

We willen zo graag verklaren. Anders gezegd, we kunnen moeilijk met onzekerheid omgaan, maar hebben liever een duidelijke richting, zodat we ons daarin kunnen vinden of juist daartegen kunnen afzetten. Dat houdt denken in hokjes overeind. Dat heb ik als analytisch persoon geweten. Ik kreeg meerdere diagnoses, die ik niet allemaal even fraai vond (en die elkaar tegen spraken).

Ik kwam uit het werkveld waar de DSM (een soort bijbel voor de psychiater waarin ziektebeelden staan vermeld en beschreven) werd gebruikt door psychiaters. Ook in het maatschappelijke werkveld, vaak een vergaarbak van allerlei problemen, moest er diagnostiek af worden genomen.

Sec, geen diagnoseplakker, dan werd er niet betaald voor het verblijf of begeleiding van iemand. Kosten? Ja, ook dat speelt mee, maar daar in deel twee meer over.

De Mentalist

Mijn eerste therapeut, geen psychiater, leek een beetje op Simon Baker van the Mentalist, altijd netjes in (casual) pak ook al vielen de mussen van het dak, een zen ingerichte ruimte met kussentjes op de vloer en stond voor een positieve vibe in het leven (yes, hij dronk ook thee). Hij had een vermoeden, maar doordat ik merkte dat hij niet met mijn woede kon omgaan (en die werd steeds heftiger), kwam hij niet bij de kern en ik voelde me steeds onmachtiger. Ik schreeuwde letterlijk mijn angst weg. Buiten was de zon nog altijd zwart.

De huisarts was zonder diagnostiek ervan overtuigd om antidepressiva pillen voor te schrijven. ‘Deze halen de randjes van jouw stress af. Je blaast jezelf op’. Ik had altijd al een aversie tegen de verschillende kleuren pillen, die ik eerder verstrekte aan cliënten. Waarom moest ik iets slikken als nog niet duidelijk is, wat er speelt? Je zet toch ook geen gips, voordat je checkt of iets gebroken is.

Het bleek een noodzakelijk kwaad, met een werking en een bijwerking. Die bijwerking overheerste, zodat ik helemaal afgesloten leefde. Ik voelde nauwelijks iets en leefde in een land zonder kleur. Dit is geen leven. Geef me dan maar zwart, dan beken ik kleur. De arts had nog een ander alternatief.

Ook die andere vorm van antidepressiva bleek geen succes (buiten mijn nog sterkere agressievere uitbarstingen). Ik voelde mij net een Ork in de middenaarde van Lord of the Rings. De arts legde uit dat in de eerste periode juist agressie en suïcidaliteit kon voorkomen.

Diagnose

Ook mijn werk droeg een (financieel) steentje bij. Na lang aandringen bij de (derde) bedrijfsarts -ik blijf mijn verhaal niet herhalen- kwam hij met een bedrijf dat gespecialiseerd was in diagnostiek. Na wat testen en wat gesprekken werd de volgende open deur ingetrapt.

Het bleek ’s ochtends trouwens nauwelijks diagnostiek, echter eerder een arbeidsgerelateerd onderzoek te zijn naar mijn draagkracht. Die bleek vreemd genoeg niet echt hoog, vertelde de psycholoog. Gaven die testen nu wel een reëel beeld van mijn capaciteiten en kwaliteiten? Ik bleef maar praten om maar te ‘zijn’, anders zou ik uit elkaar vallen.

Golden shrink

Later ontmoette ik de psychiater met zijn open blouse en een vette gouden ketting, mint blauwe slangenschoenen op zijn rode broek. Ik mocht me dan wel k.. voelen- maar was dit wel een shrink? Staan hier ergens camera’s?

Hij had in ieder geval een heel andere benadering dan de eeuwige vragenlijsten meneer, waar ik me maar niet op kon focussen. Humor, maar dan van de luchtige variant. Toen ik buiten zijn kantoor stond, keek ik even in de spiegel op het toilet. Waar was ik mijzelf zo kwijtgeraakt?

In het digitaal aangeleverde rapport stond een hoofdconclusie, een as 1 diagnose; Een Periodieke explosieve stoornis. (spoiler: deze diagnose was het dus uiteindelijk niet….)

Wat is het?

De periodieke explosieve stoornis is een psychische aandoening. Wie aan deze aandoening lijdt, kan zijn woede of drift niet beheersen en vertoont buitensporig gewelddadig gedrag _{(deeldefinitie Wikipedia)}

Als ik al niet agressief was, zou ik het dan wel worden. Hij voorspelde dat het niet al te lang zou duren voordat ik weer terug kon naar mijn werk, wist hij veel.

Een agressiehanteringscursus zou een belangrijke stap in de goede richting zijn. Ware het niet dat deze diagnostiek binnen een dag (binnen de kliniek trokken ze er minimaal 1 week voor uit), depressie uitsloot bij de eerder genoemde agressiestoornis. Ik zou willen dat hij gelijk had, maar werk bleek helaas een gepasseerd station.

Lekker dubbel, 4 duizend euro verknald voor wat ook mijn moeder had kunnen voorspellen. Ik was agressief, maar de oorzaak bleef onder de vlakte. Ik mocht reageren, maar het verhaal werd niet aangepast. Althans, niet de woorden die zij op het papier hadden geschreven, want zij hadden eenmaal de ervaring. Ik mocht in een voetnoot mijn aanvulling geven. Hierdoor had ik in ieder geval nog een stem.

Analyse

Achteraf zie ik dat ik zelf als hulpverlener te ‘makkelijk’ analyseerde (en ook in vakjes indeelde). Ik zit nu zelf in de molen van diagnostiek. Raakt het mij? Met momenten. Het staat op papier vaak zwart-wit neergezet. Er wordt wel eens (makkelijk) gezegd ‘je bent niet jouw diagnose’ , maar het kan je wel achtervolgen. Anderzijds zoals dr. Sigmund in het filmpje aangeeft, is iedereen wel een beetje ‘gek’. Dat geeft ook weer wat kleur in het leven.

_{(lees volgende keer het vervolg op dit verhaal…)}